- grundio
- grundio u. grunnio, iī, ītum, īre (vgl. Charis. 247, 4. Diom. 383, 20 sq. Aldh. de re gramm. in Class. auct. ed. Mai vol. 5. p. 570. Löwe Prodr. 118), grunzen, von Schweinen, Form grundio, Claud. Quadr. ann. 15. fr. 77 bei Diom, 383, 23 (grundibat). Laber, com. 82. Varro sat. Men. 2. Spart. Anton. Get. 5, 5: übtr., Caecil. com. 103 (grundibat). – Form grunnio, Suet. fr. 161. p. 249, 2. R. Plin. 32, 19. Iuven. 15, 22. Anthol. Lat. 762, 57 (233, 57); vgl. grunnitus.
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch von Karl Ernst Georges. 2002.